Sjellja e tmerrshme e Izraelit u parashikua nga shumë njerëz, por u injorua nga aleatët e tij. Tani edhe ata po distancohen

Në Gazë, ka mbërritur momenti historik i gjashtë muajve dhe bashkë me të një ndryshim i dukshëm. Çfarëdo amnistie që i është dhënë qeverisë izraelite nga aleatët e saj në vazhdën e sulmeve të Hamasit, tani po kërcënon të përfundojë. Për pjesën më të madhe të publikut, i cili mbështeti një armëpushim që në ditët e para të sulmit në Gazë, ishte gjithmonë e qartë se një fatkeqësi do të shpalosej. Por në sferën zyrtare – mes politikanëve dhe disa mediave – tmerri i 7 tetorit zgjati atë që dukej si një çek bosh për Benjamin Netanyahun dhe qeverinë e tij.

Ndoshta u desh vrasja e shtatë punonjësve të ndihmës së Kuzhinës Qendrore Botërore që të ndodhte ky ndërrim, ndoshta ishte e grumbulluar, por ajo që është e vështirë të mohohet tani është se Izraeli është bërë mashtrues. Gjatë gjashtë muajve të fundit, si në tone ashtu edhe në veprim, ajo që është shfaqur është një shtet që po i thyen të gjitha protokollet në një mënyrë që e vendos atë jo brenda grupit demokratik, por në një kategori të jashtëligjshme. Qeveria e Izraelit ka fyer aleatët dhe sponsorët e saj. Ajo ka injoruar dhe sfiduar vendimet dhe paralajmërimet e dhëna nga organizatat e asaj bote demokratike, që i bindet ligjit, asaj që pretendon se përfaqëson në një rajon të prapambetur dhe armiqësor. Dhe i ka bërë aleatët e saj të duken të dobët dhe të pafuqishëm, duke destabilizuar politikën e tyre të brendshme.

Në terren, është e qartë se Izraeli jo vetëm që ka reaguar në mënyrë të tepruar, por se është kalorësiak, i gëzuar dhe jo i besueshëm në inteligjencën dhe metodat e tij të luftës. Haaretz kohët e fundit raportoi se Forcat Mbrojtëse të Izraelit kanë krijuar “zona të vrasjes” në Gazë: kushdo që kalon linjat e tyre të padukshme mund të qëllohet. Një hetim nga revista izraelito-palestineze +972 dhe sajti në gjuhën hebraike Local Call këtë javë zbuloi një mekanizim të kobshëm të luftës: ushtria po përdor sistemet e Inteligjencës Artificiale për të identifikuar objektivat dhe burimet.

Ndërsa Izraeli ka rrafshuar Gazën dhe është anuar kundër komunitetit ndërkombëtar, ai ka minuar reputacionin e vet, ka gërryer besimin në proceset e tij ushtarake dhe politike dhe po shterron tolerancën e shtrirë ndaj tij. Është një tolerancë e dhënë jo vetëm kohët e fundit për shkak të sulmit të Hamasit, por sepse, tradicionalisht, Izraeli shihet se ndan vlerat politike dhe kulturore perëndimore. Ajo perceptohet se ka një lloj “sjelljeje”, theksi mbi liritë sociale dhe respektin për hierarkitë e fuqisë globale që e bëjnë atë të meritojë një mbështetje të pashtershme; trajtimi i tij ndaj palestinezëve një rrudhë herë pas here e vështirë për t’u hequr.

Por mosndëshkimi ka një çmim si për dhunuesin ashtu edhe për viktimën, dhe ai çmim është që shteti të pushojë së qeni në gjendje të rregullojë sjelljen e tij dhe të fillojë të vetësabotojë. Kjo pikë erdhi kur punonjësit e huaj të ndihmës u goditën me raketa precize, makinë më makinë , derisa vdiqën. Në sytë e atyre që shohin mijëra vdekje palestineze si një tragjedi fatkeqe, por të largët, dhe ndoshta edhe të justifikueshme, një vend që vret qytetarët e aleatëve të tij më në fund e ka shënuar veten si të rrezikshëm dhe jashtë kontrollit.

Incidenti ka çuar në thirrje për atë lloj veprimi që, deri në këtë pikë, do të ishte dënuar si kufizim i të drejtës së Izraelit për t’u mbrojtur.

Izraeli gjithashtu mund të jetë pa rrugë thjesht për shkak të kohëzgjatjes së madhe të sulmit. Gjashtë muaj është një kohë e gjatë që ky lloj aksioni ushtarak të vazhdojë me ritmin që ka, me gamën e tmerrit dhe përshkallëzimit që ka përfshirë. Foshnjat e vdekura, spitalet e bombarduara, kampet e refugjatëve, civilët (dhe në të vërtetë pengjet izraelite) të qëlluar nga snajperët ndërsa ecnin të paarmatosur drejt sigurisë, dhe tani në zi për bukë – e gjithë kjo transmetohet në botë dhe e shoqëruar nga kënaqësia e ushtarëve izraelitë dhe talljet e politikanëve.

Gjashtë muaj është një kohë e gjatë që një konflikt kaq intensiv – i cili ka tërhequr në institucionet kulturore, Hollywoodin, universitete dhe shkolla, dhe ka dominuar valët e transmetimit – të vazhdojë në një mënyrë kaq të hapur.

Me të gjitha këto bashkë, nuk është e vështirë të kuptosh pse Joe Biden ka bërë, sipas të gjitha llogarive, thirrjen e tij më të fortë me Netanyahun deri më tani. Ai sugjeroi, për herë të parë, se mbështetja e mëtejshme erdhi me kushte. Ai kërkoi që Izraeli të zbatojë “një seri hapash specifikë, konkretë dhe të matshëm për të trajtuar dëmtimin e civilëve, vuajtjet humanitare dhe sigurinë e punonjësve të ndihmës”, dhe bëri thirrje për një armëpushim të menjëhershëm. Një rund i ri negociatash për armëpushim pritet të fillojë sot në Kairo.

Shkurtimisht, ndryshimet në tonin dhe kërkesat e politikave sapo kanë filluar ta sjellin botën zyrtare në përputhje me opinionin publik dhe shqetësimet e protestuesve të panumërt, motivet e të cilëve u keqtrajtuan dhe pasionet e banalizuara. Është i mirëpritur ndryshimi i mendjes midis miqve dhe nënshkruesve të Izraelit, nëse do të ndihmojë disi për të lehtësuar krizat humanitare dhe për të përshpejtuar përfundimin e luftës. Por ajo gjithashtu vjen me një implikim shfajësues se gjithçka që ka ndodhur deri më tani nuk ishte plotësisht e parashikueshme dhe e parandalueshme.

Nesrine Malik është kolumniste e The Guardian. Përktheu dhe përshtati Gazeta Online Reporteri.net.