Me luftën në Gaza, Ukrainë dhe gjetkë, dhe një lëvizje autoritare në politikën globale, mesazhi i optimizmit të këtij sezoni është shumë i nevojshëm

Në mesazhin e saj tradicional të Krishtlindjes këtë javë, peshkopja e Londrës, Sarah Mullally, iu kthye një vepre shumë të dashur nga poetja amerikane e shekullit të 19-të, Emily Dickinson. Në “Hope Is the Thing With Feathers”, Dickinson e imagjinon shpresën si një zog të vogël që “rri ulur në shpirt”, duke mos pushuar kurrë së kënduari dhe duke tingëlluar më ëmbël në syrin e stuhive të jetës. Siç thotë Sarah, metafora është e bukur kur mund të ngushëllojë dhe frymëzojë.

Tradita e krishterë e ka parë prej kohësh shpresën si një virtyt për t’u praktikuar, të bazuar teologjikisht në narrativën e lindjes së Jezusit në Betlehem dhe kuptimin shëlbues të jetës dhe vdekjes së tij. Në Britani dhe në të gjithë perëndimin, Krishtlindjet janë, natyrisht, një çështje kryesisht e laicizuar këto ditë. Por ndërsa pjesa më e madhe e botës përgatitet të kalojë kohë me familjen dhe miqtë, kultivimi i një lloj besimi të përkushtuar në të ardhmen duket veçanërisht i nevojshëm në ato kohë të pamohueshme të errëta.

Luftërat e vazhdueshme në Gaza, Ukrainë, Sudan, Myanmar dhe gjetkë janë manifestimet më të frikshme dhe tronditëse të një bote që është bërë dukshëm më pak e qëndrueshme dhe më e ndarë, dhe një botë ku vlerat demokratike po kundërshtohen gjithnjë e më shumë. Viti i ardhshëm premton të jetë vendimtar, pasi më shumë se dy miliardë njerëz votojnë në një numër rekord zgjedhjesh. Në total, 50 vende do të zgjedhin qeveritë e reja. Sondazhet që zhvillohen në Shtetet e Bashkuara dhe Indi dhe për të zgjedhur një parlament të ri evropian, do të jenë vendimtare për të përcaktuar nëse një zhvendosje globale drejt formave më joliberale të politikës do të vazhdojë. Këtë vit, instituti suedez i kërkimit V-Dem vlerësoi se 72% e popullsisë së botës tani jeton në autokraci – një rritje nga 46% 10 vjet më parë.

Rizgjedhja e një Donald Trumpi hakmarrës për një mandat të dytë do ta thellonte rëndë këtë recesion demokratik global – duke përfunduar në mënyrë efektive punën e kryengritjes së 6 janarit – dhe do të rrezikonte rëndë sistemin politik të Amerikës. Një fitore e tretë në dukje e mundshme për Narendra Modi në Indi do të dobësonte më tej institucionet atje, gjithashtu do të ishte një lajm i tmerrshëm për popullsinë muslimane prej 200 milionë banorësh të vendit. Nacionalizmi hindu i djathtë që ai ka ndjekur dhe promovuar në pothuajse një dekadë si kryeministër i ka parë ata t’i nënshtrohen frikësimit, ngacmimit dhe diskriminimit në rritje. Në Evropë, partitë nacionaliste të së djathtës radikale shpresojnë se fitorja për axhendën ksenofobike të Geert Wilders në zgjedhjet e fundit holandeze parashikon një rritje të ngjashme të mbështetjes në zgjedhjet evropiane të majit. Në Rusi, një zgjedhje që nuk është nga distanca e lirë apo e ndershme do të vulos fuqitë diktatoriale të Vladimir Putinit.

Ndikimi në rritje i një politike izoluese, autoritare dhe një respekt në pakësim për të drejtat universale dhe pozitën e pakicave, megjithatë po sfidohet nga poshtë lart. Puna e tre organizatave bamirëse britanike që Guardian po mbështet këtë Krishtlindje – të gjitha të përkushtuara për të luftuar pasojat e politikave mizore dhe ndëshkuese të azilit – është vetëm një shembull i një fryme të tillë rezistence shpresëdhënëse.

Një shkrimtare dhe aktiviste moderne amerikane, Rebecca Solnit, e ka gjetur shpresën në “hapësirën e pasigurisë”, e cila na fton dhe kërkon që ne të veprojmë këtu dhe tani me bujari dhe optimizëm. Libri i saj “Shpresa në errësirë” na kujton se shpresa është një prirje etike jetike, jo vetëm një dëshirë e mirë. Përpara një 12 muajsh thellësisht sfidues, ky duket si një mesazh i mirë për të marrë në pushimet e Krishtlindjeve.

Ky tekst është editorial i shkruar nga The Guardian. Përktheu Gazeta Online Reporteri.net.