×
Opinione / Dorëheqja nga gara

Për Joe Biden, i cili kurrë nuk u dorëzua

Autor:David Ignatius
22 Korrik 2024 | 10:00

Në një karrierë politike prej më shumë se gjysmë shekulli, ai nuk pushoi kurrë së kërkuari një dorë më shumë për ta shtrënguar…

Presidenti amerikan Joe Biden, e ka pasur gjithmonë problem të largohet, edhe nëse ishte diçka aq e thjeshtë sa një shtrëngim duarsh në një rend të gjatë pritjesh. Ai mund të jetë i lodhur dhe i stresuar në fund të ditës, por ai do t’ia shtrëngonte pëllëmbën e dorës secilit të ftuar, ndoshta edhe një përkëdhelje pas shpine, ose një përqafim, duke kujtuar dhe duke u ngacmuar ndërsa minutat kalonin dhe rreshti zvogëlohej.

Bidenit dukej se i pëlqenin të gjitha punët në qeveri, veçanërisht këtë të fundit. E gjithë bota priste në radhë për t’i dhënë dorën. Ai mund të ishte nervoz dhe kërkues me stafin e tij, por në rolin e tij publik si president ai ishte pothuajse gjithmonë patriarku gjenial. Pas një jete të nënvlerësuar, atij i pëlqente të ishte në krye. Dhe ishte e vështirë të hiqje dorë nga kjo.

Vendi e ka parë rrugën e vështirë të Bidenit drejt kumtimit të së dielës se ai nuk do të kandidojë për një mandat të dytë. Në fund, ai dukej pothuajse i vetëm në rezistimin e këtij vendimi. Tre të katërtat e vendit u thanë anketuesve një vit më parë se ai ishte shumë i vjetër për të shërbyer një mandat tjetër si president. Por ndoshta Biden e pa atë linjë të gjatë pranimi që shtrihej drejt horizontit dhe ai nuk donte të largohej.

Vendimi i Bidenit do të lejojë gjithë vendin të duartrokas suksesin e tij si president. Pjesa më e madhe e kritikëve republikanë ndaj Bidenit është e pakuptimtë. Në fakt, ai ndihmoi administrimin e rritjes së qëndrueshme ekonomike. Ai bëri investime kritike në teknologji dhe infrastrukturë. Ai rindërtoi aleancat e jashtme të Amerikës. Dhe ai ishte i palëkundur në sfidën e madhe morale të kohës sonë, që ishte rezistenca ndaj planeve të errëta të presidentit rus Vladimir Putin për Ukrainën dhe botën.

Thuhet shpesh se nëse mund ta shihnim veten me sytë e të tjerëve, do të merrnim vendime më të mira për dobësitë tona. Por Biden për shumë muaj rezistoi duke njohur atë që shikuesit e televizionit mund të shihnin qartë: se ai po plaket dhe është gjithnjë e më i paqëndrueshëm në mënyra që e bënë problematik një mandat tjetër si komandant i përgjithshëm.

Thjesht ngritja e pyetjes tërhoqi zemërimin e Bidenit dhe rrethit të tij të brendshëm, se pavarësisht admirimit tim për të dhe politikat e tij, ai nuk duhet të kandidojë edhe për një mandat.

Në botën e Bidenit, pensioni ishte i papërmendshëm dhe ekipi i tij mbylli shpejt çdo diskutim të vërtetë vitin e kaluar për moshën dhe aftësinë e tij për këtë detyrë. Nuk ishte momenti më i mirë për partinë e tij, apo për disa anëtarë të mediave, të cilët ishin aq të përqendruar në kërcënimin që panë te ish-presidenti Donald Trump, saqë shmangën çdo diskutim real për dobësitë e Bidenit.

Pse Biden ishte kaq rezistent? Një pjesë e saj me siguri ishte krenaria dhe kotësia që të gjithë ndjejnë ndërsa plaken. Të moshuarit nuk duan të heqin dorë nga çelësat e makinave të tyre edhe pse ato bëhen rrezik për të tjerët. Ata këmbëngulin se mund të bëjnë gjithçka ashtu siç mundën dekada më parë, edhe kur nuk munden. Është njerëzore t’i rezistosh shenjave të plakjes. Unë vetë jam 74 vjeç dhe jam thellë në mohim.

Por është ndryshe kur je komandant i përgjithshëm. Nuk mund të flasësh për të fjetur më herët kur je personi që mund të marrësh telefonatën ogurzezë në orën 2 të mëngjesit që paralajmëron se një kundërshtar ka nisur një sulm me raketa. “Unë thjesht duhet të bëj një ritëm pak më shumë, të ritmoj veten”, tha Biden në një konferencë shtypi më 11 korrik. Kjo është një këshillë e mirë për shumicën e njerëzve, por nëse e mbani fatin e botës në duart tuaja, nuk mjafton. Mbulimi i dobësive tuaja mund të jetë një akt i pamatur.

Kokëfortësia e Bidenit ka qenë në një farë mënyre një nga superfuqitë e tij. Ai ishte djali që ishte gjithmonë i nënvlerësuar. Të tjerët mund të jenë debatues më të mprehtë ose mendimtarë më novatorë, por Biden qëndroi në luftë, përmes tragjedive personale dhe përmbysjeve politike. Kjo krijoi një vetëbesim, i cili ndonjëherë mund të ishte jashtëzakonisht i pakëndshëm. Një nga këshilltarët e afërt të Biden e krahasoi Shtëpinë e Bardhë Biden me një familje sentimentale, por ndonjëherë jofunksionale irlandeze, ku nuk duhet ta zemëroni shefin.

Publiku Biden përcolli sensin e përbashkët të një personi normal. Ai ishte djali nga Scranton, Pa. Ai vlerësoi “rregullat dhe rendin” në Senat. Pasi kaloi më shumë se gjysmën e jetës së tij si ligjvënës, ai dinte të bënte kompromis. Ai ishte një djalë i çuditshëm. Njerëzit nuk mendonin se ai mund të fitonte Shtëpinë e Bardhë në vitin 2020 ose të ishte një president i mirë. Por ai u vërtetoi se ata e kishin gabim, dy herë, dhe kjo e përforcoi besimin e tij në gjykimin e tij dhe rezistencën ndaj të tjerëve.

Misioni i Bidenit, siç thoshte ai shpesh, ishte të mposhtte Trumpin, të cilin ai mendonte se ishte vërtet i rrezikshëm për vendin. Nëse Trump nuk do të kishte shkuar drejt nominimit, Biden mund të ishte tërhequr muaj më parë nga gara, më tha një nga miqtë e tij të ngushtë. Biden e ndjeu me të vërtetë një detyrim për të ndalur përsëri kërcënimin e MAGA-s, siç pati në garën presidenciale të vitit 2020 dhe zgjedhjet afatmesme të vitit 2022.

​”Mendoj se jam personi më i kualifikuar për të kandiduar për president. E kam rrahur një herë dhe do ta rrah përsëri”, tha ai në atë konferencë për shtyp të 11 korrikut. “Kam më shumë punë për të bërë. Kemi më shumë punë për të përfunduar”. Vërtet, ishte aq e thjeshtë.

Shpresoj se Biden do të kryesojë një garë konkurruese për të zgjedhur një pasardhës, në vend që të miratojë zëvendëspresidenten Kamala Harris. Ajo do të jetë një kandidate më e mirë dhe presidente e mundshme nëse kalon nëpër një fushatë të trazuar njëmujore që duhet t’i japë energji demokratëve dhe vendit.

Kur Presidenti Lyndon B. Johnson u tërhoq nga kandidimi në mars të vitit 1968, ai pati një lloj rilindjeje. Doris Kearns Goodwin shkruan në një libër të ri se “rosa e çalë u ngrit si një feniks nga hiri”. Vlerësimet e sondazhit të Johnson u kthyen nga 57 për qind e mosmiratimit në 57 për qind për. Një editorial në Washington Post tha se ai kishte bërë “një sakrificë personale në emër të unitetit kombëtar që i jep të drejtën për një vend shumë të veçantë në analet e historisë amerikane”.

Një valë e ngjashme admirimi publik duhet të pasojë vendimin e Joe Biden. Ai bëri gjërat e duhura si president për Amerikën dhe botën, edhe kur ajo dhemb. Ai e ribashkoi vendin pas një presidence mashtruese të Donald Trump. Dhe në fund, ai e kuptoi se ishte koha për të shkuar.

Ky opinion u shkrua nga David Ignatius për The Washington Post. Përktheu gazeta online Reporteri.net.

Shpërndaje:
Të ngjashme
Të ngjashme

© Reporteri (R Media L.L.C.), 2019-2024. Të gjitha të drejtat e rezervuara.

Linku i lajmit u kopjua!