Emmanuel Macroni sigurisht që di të bëjë veprime…

Por, a e kishte menduar vërtet presidenti francez, i cili dikur tha se NATO-s i ka vdekur truri, kur tha këtë javë se Evropa nuk duhet të përjashtojë dërgimin e trupave tokësore në Ukrainë për të parandaluar Rusinë të fitojë luftën? A ishte një huqje zanore e pakoordinuar me aleatët, apo fillimi i një debati të vërtetë strategjik?

Si gjithmonë, bazuka e Macronit kishte disa objektiva: duke i detyruar partnerët evropianë të konsideronin se sa larg janë të përgatitur të shkojnë për të shmangur një fitore ruse; duke i bërë presion SHBA-së për të vazhduar armatosjen e Ukrainës; duke mbajtur jashtë ekuilibrit presidentin rus, Vladimir Putin; duke iu kundërpërgjigjur kritikave gjermane për shpenzimet modeste të Francës për ndihmën ndaj Kievit; dhe duke u përpjekur për të shkelur kundërshtarët vendas në fushatën e ardhshme zgjedhore të Parlamentit Evropian.

Mbi të gjitha, lideri francez po kapte mantelin e udhëheqjes së mbështetjes evropiane dhe perëndimore për Ukrainën, ashtu si ndihma e SHBA-së pengohet nga një bllokadë republikane në Kongres me urdhër të Donald Trumpit përpara fushatës zgjedhore presidenciale.

Së pari, faktet: Macroni po fliste pasi kryesoi një samit të vendeve aleate në mbështetje të Ukrainës të hënën, i cili diskutoi më së shumti mënyrat për të përshpejtuar dërgesat e armëve dhe municioneve në Kiev. Udhëheqësit diskutuan mundësinë që forcat ushtarake perëndimore të luajnë një rol në Ukrainë, megjithëse jo në luftim, sipas disa pjesëmarrësve.

Në konferencën e tij përmbyllëse për shtyp, ai dha dy mesazhe të forta (dhe të reja, me gojën e tij). E para: “Ne jemi të bindur se humbja e Rusisë është e domosdoshme për stabilitetin dhe sigurinë në Evropë”. Dhe e dyta: “Ne jemi të vendosur të bëjmë gjithçka që duhet për aq kohë sa duhet” për të ndihmuar Ukrainën të mbizotërojë.

Përmendja e tij e trupave tokësore erdhi si përgjigje ndaj një pyetjeje në lidhje me një vërejtje të kryeministrit sllovak, Robert Fico, një skeptik i njohur ukrainas, i cili tha se një dokument përgatitor konfidencial, përfshinte mundësinë që disa vende të BE-së. dhe aleatët e NATO-s të dërgojnë trupa tokësore.

Përgjigja e Macronit ishte se tema ishte diskutuar “lirisht dhe drejtpërdrejt”. Ai shtoi: “Nuk ka asnjë konsensus sot për të dërguar forcat tokësore në një mënyrë zyrtare, të pranuar dhe të miratuar.

Por në një situatë dinamike, asgjë nuk duhet të përjashtohet. Ne do të bëjmë gjithçka që është e nevojshme që Rusia të mos e fitojë këtë luftë”.

Vërejtjet e tij nënkuptonin se tashmë kishte personel ushtarak perëndimor në Ukrainë në misione të pazbuluara. Kancelari gjerman, Olaf Scholz, tha të njëjtën gjë kur refuzoi dërgimin e raketave të lundrimit Taurus në Ukrainë, sepse kjo do të kërkonte praninë e ushtarëve gjermanë për të ndihmuar në blerjen dhe programimin e objektivave. “Ajo që britanikët dhe francezët po bëjnë me shënjestrimin dhe udhëzimet nuk mund të bëhet në Gjermani”, tha Scholz.

Është një sekret i ditur në qarqet ushtarake që SHBA, Britania e Madhe dhe Franca kanë pasur forca speciale aktive në Ukrainë, veçanërisht në misionet e mbledhjes së inteligjencës dhe trajnimit, si dhe në ndihmën për mbrojtjen kibernetike. Këshilltarët ushtarakë dhe kontraktorët civilë janë gjithashtu të pranishëm në numër të vogël për të ndihmuar në mirëmbajtjen dhe mbështetjen e sistemeve të armëve të furnizuara nga perëndimi, dhe më shumë do të nevojiten sapo Ukraina të marrë më në fund avionin luftarak F-16 të premtuar prej kohësh.

Ideja e vendosjes së trupave luftarake ose avionëve perëndimorë në fushën e betejës mbetet një tabu pasi do t’i sillte ata në konflikt të drejtpërdrejtë me Rusinë, duke shkaktuar potencialisht një luftë të tretë botërore. Zëdhënësi i Kremlinit Dmitry Peskov nxitoi të paralajmërojë se në atë rast, lufta midis Rusisë dhe NATO-s nuk do të ishte thjesht një mundësi, por një gjë “e pashmangshme”.

Aleatët perëndimorë, duke përfshirë SHBA-në, Gjermaninë, Holandën dhe madje edhe Poloninë, një skifter kryesor anti-rus, menjëherë u shprehën se nuk kishin ndërmend të dërgonin trupa tokësore në Ukrainë, duke shfaqur pak acarim me komentin e Macronit. Kievi nxitoi të thoshte se po kërkonte furnizime më të shpejta me armë dhe municione, jo trupa.

Zëvendës-kancelari gjerman, Robert Habeck, la të kuptohet një shpjegim për deklaratën e Macron, kur ai u përgjigj: “Nëse mund të jap një këshillë – jepni më shumë armë”. Berlini dhe Parisi, gjoja partnerët më të ngushtë të njëri-tjetrit, janë përfshirë në një lojë gjithnjë e më vicioze fajësimi se kush po e dështon Ukrainën.

Është tipike për Macronin që kur ai ndryshon pozicionin, ai tenton të shkojë mbi krye në drejtim të kundërt, pjesërisht në një përpjekje për të fshirë kujtimet e qëndrimit të tij të mëparshëm. Për Ukrainën, ishte ai që vazhdoi të fliste me Putinin shumë kohë pasi Moska kishte nisur pushtimin e saj në shkallë të plotë dhe që argumentoi se Rusia nuk duhet të poshtërohet edhe kur artileria e saj goditi qytetet ukrainase.

A kishte gabuar Macroni që e ngriti çështjen? Jo domosdoshmërisht. Ka shumë role të mundshme që forcat perëndimore mund të luajnë në Ukrainë pa luftë: operimi i terminaleve tokësore satelitore, pastrimi i minave, trajnimi i rekrutëve të rinj ukrainas, riparimi dhe mirëmbajtja e armëve, mbështetja e inteligjencës dhe sigurisë kibernetike, mbrojtja e fabrikave të armatimit, mbushja e forcave ukrainase në shërbimet mjekësore, dhe ushqim për të liruar më shumë ushtarë për në front.

Në një kuptim më të gjerë, Macroni kishte të drejtë kur ngriti pyetjen strategjike se sa larg është i gatshëm të shkojë perëndimi për të parandaluar fitoren e Rusisë. Le të shpresojmë që ai të ngjallë një debat të vërtetë për të siguruar që Ukraina të fitojë.

Paul Taylor e shkroi këtë opinion për The Guardian. Përktheu dhe përshtati Gazeta Online Reporteri.net.