Ministri i Mbrojtjes, Anton Quni, përmes një shkrimi ka treguar se e mbështet dhe i beson kryetarit të Lidhjes Demokratike të Kosovës, Isa Mustafës, në lidhje me qëndrimin e partisë për rrëzimin e qeverisë përmes mocionit të votëbesimit.

Quni thotë se ka folur me të zotin e shtëpisë së tij duke aluduar në kryetarin Mustafa dhe LDK’në, e duke thënë se i beson Mustafës. Gjithashtu Quni thotë se edhe po u ndamë, të ndahemi ashtu si na ka hije.

“Kam folur edhe me të zotin e shtëpisë dhe me të tjerët e shtëpisë time. Ata e dinë sa mundem dhe deri ku mundem. Unë i besoj të zotit të shtëpisë time, besoj se ai do ti jep rrugë në mënyrën më të mirë të mundshme. Por, nuk do ta rëndoj mikun më të cilin bashkëpunuam e uroj që edhe ai të ketë urtësinë sa mos t’na rëndoi askënd nga ne.
Në fund edhe po u ndam, të ndahemi si ka hije, sepse ka edhe ndarje me hije.
Nuk i dihet, ndajmë një nënqiell dhe ndoshta nesër do ti duhemi prap njëri tjetrit”, ka shkruar Quni.

Shkrimi i Qunit fillon duke thënë “E filluam mirë dhe e dreqosëm, tani të tregohemi të urtë!”.

E pastaj, duke thënë se kur dy zotë shpie lidhin koalicion, e bëjnë për një synim të suksesshëm.

“Kur dy zot shtëpie lidhin miqësi, partneritet apo koalicion, e bëjnë këtë për tu siguruar se do t’ia dalin në arritje të synimit i cili kërkon bashkim për tu realizuar suksesshëm”, shkruan Quni.

“Por, partneriteti ka rregulla, kode dhe norma të shkruara e të pashkruara mbi të cilat ndërtohet besimi reciprok”.

“Për ta ndërtuar besimin, që të dy ata e fillojnë ditën dhe e mbarojnë së bashku. Në mjes urohen për ditë të mbarë e në mbrëmje i gëzohen suksesit”.

Tutje, Quni i përmend edhe bijtë e bijat që frikësohen, mashtrohen dhe lakmojnë të bëhen argat të së keqes.

“Por, jo të gjithë i gëzohen kësaj pune. Ziliqarët, ngatërrestarët e deri tek armiqët nga frika e lakmia që ta gërryejnë miqësinë me kërcnime, lekë, grada e tituj. Disa nga mashkujt dhe bijat e të zotëve të shtëpisë frikësohen, mashtrohen dhe lakmojnë dhe bëhen argat të së keqës. Ngrehin dyshime në zotin e shtëpisë dhe në aleatin e tij. Besa fillojnë dhe i servilosen të zotit të shtepisë kinse për ta mbrojtur nga miku -“armiku” i tij”, shkruan Quni.

Më poshtë gjeni shkrimin e plotë të Qunit:

E filluam mirë dhe e dreqosëm, tani të tregohemi të urtë!

Kur dy zot shtëpie lidhin miqësi, partneritet apo koalicion, e bëjnë këtë për tu siguruar se do t’ia dalin në arritje të synimit i cili kërkon bashkim për tu realizuar suksesshëm.
Por, partneriteti ka rregulla, kode dhe norma të shkruara e të pashkruara mbi të cilat ndërtohet besimi reciprok.
Për ta ndërtuar besimin, që të dy ata e fillojnë ditën dhe e mbarojnë së bashku. Në mjes urohen për ditë të mbarë e në mbrëmje i gëzohen suksesit.
Por, jo të gjithë i gëzohen kësaj pune. Ziliqarët, ngatërrestarët e deri tek armiqët nga frika e lakmia që ta gërryejnë miqësinë me kërcnime, lekë, grada e tituj. Disa nga mashkujt dhe bijat e të zotëve të shtëpisë frikësohen, mashtrohen dhe lakmojnë dhe bëhen argat të së keqës. Ngrehin dyshime në zotin e shtëpisë dhe në aleatin e tij. Besa fillojnë dhe i servilosen të zotit të shtepisë kinse për ta mbrojtur nga miku -“armiku” i tij.
E kush më shumë, e kush më pak e sjellin në dyshim miqësinë deri në histeri sa që më nuk dihet kush e nisi dhe pse e nisi.
Të tjerët përreth fillojnë ti ferkojnë duart, e herë i japin të drejtë njërit e herë tjetrit duke ua rrahur shpatullat.
Të zotët e shtëpisë, të shtrënguar nga sherret e anëtarëve të shtëpisë, më nuk munden me e shiku njëri – tjetrin në sy. Turpërohen ose acarohen, nguten apo hezitojnë, masin e çmasin.
Disa nga jashtë presin që aleatët t’i kryqëzojnë shpatat mes veti, e qe besa luten që të dytë të bien përdhe.
Nëse njëri del fitues, do ti ofrojnë miqësi duke e bindur se e ndihmuan ata për çka meritojnë të shperblehen.
Por, vjen një moment vendimtar, që të zotët e shtëpisë ulen dhe tregojnë urtësinë e tyre duke kujtuar se ishin betuar të respektojnë rregullat e kodet mbi të cilat kishin ngritur aleancën e tyre për të mirën e komunitetit.
Vjen koha kur ata ulin armët e fillojnë të dëgjojnë me kujdes njëri tjetrin.
Nëse jo më shumë, së paku një armëpushim përballë një rreziku më të madh i cili nuk njeh moshë, gjini, parti e fe.
Të urtit e të diturit i kërkojnë falje njëri tjetrit, besa edhe falin.
Shtrëngimi i duarve në mes tyre është shpresë për të moshuarit, të smuarit, skamnorët, të papunët dhe të rinjt.
Të tillët e kanë bekimin e Zotit kurse e keqja ju rri larg.
Ja, une fola.
Fola për ju që e donit qëndrimin tim.
Kam folur edhe me të zotin e shtëpisë dhe me të tjerët e shtëpisë time.
Ata e dinë sa mundem dhe deri ku mundem.
Unë i besoj të zotit të shtëpisë time, besoj se ai do ti jep rrugë në mënyrën më të mirë të mundshme.
Por, nuk do ta rëndoj mikun më të cilin bashkëpunuam e uroj që edhe ai të ketë urtësinë sa mos t’na rëndoi askënd nga ne.
Në fund edhe po u ndam, të ndahemi si ka hije, sepse ka edhe ndarje me hije.
Nuk i dihet, ndajmë një nënqiell dhe ndoshta nesër do ti duhemi prap njëri tjetrit.