Jan dhe Els ishin të martuar për gati pesë dekada. Në fillim të qershorit, ata vdiqën së bashku dhe me vetdëshirë. Në Holandë, kjo njihet si duo-eutanazia. Është e ligjshme dhe është e rrallë – por çdo vit, më shumë çifte holandeze zgjedhin t’i japin fund jetës së tyre në këtë mënyrë, raporton BBC.

Jan dhe Els u takuan në kopshtin e fëmijëve – partneriteti i tyre ishte i përjetshëm. Kur ishte i ri, Jan luajti hokej për ekipin kombëtar të të rinjve të Holandës dhe më pas u bë trajner sporti. Els punonte si mësuese e shkollës fillore. Por ishte dashuria e tyre e përbashkët për ujin, varkat dhe lundrimin që përcaktoi vitet e tyre së bashku.

Si çift i ri ata jetonin në një varkë  që e kishin shndërruar në shtëpi. Më vonë ata blenë një varkë mallrash dhe ndërtuan një biznes që transportonte mallra rreth rrugëve ujore të brendshme të Holandës, transmeton në shqip gazeta online Reporteri.net.

Ndërkohë, Els solli në jetë djalin e tyre të vetëm. Ai jetonte një konvikt javor në shkollë dhe i kalonte fundjavat me prindërit e tij. Gjatë pushimeve shkollore, kur fëmija i tyre ishte gjithashtu në bord, Jan dhe Els kërkuan udhëtime pune që do t’i çonin në vende interesante – përgjatë lumit Rhine, ose në ishujt e Holandës.

Deri në vitin 1999, biznesi i mallrave në brendësi ishte bërë shumë konkurrues. Jani po përjetonte dhimbje të rënda shpine nga puna e rëndë që kishte bërë për më shumë se një dekadë. Ai dhe Elsi u zhvendosën në tokë, por pas disa vitesh ata jetonin përsëri në një varkë. Kur kjo u bë e tepërt për t’u menaxhuar, ata blenë autobusin e tyre të gjerë.

Jan kishte një operacion në shpinë në vitin 2003, por nuk u përmirësua. Ai kishte ndalur një regjim të rëndë të dhimbjeve dhe nuk mund të punonte më, por Elsi ishte ende e zënë me mësimdhënie. Ndonjëherë ata flisnin për eutanazinë. Jan i shpjegoi familjes së tij se nuk donte të jetonte shumë gjatë me kufizimet e tij fizike. Pikërisht në këtë kohë çifti iu bashkua NVVE – organizatës “e drejta për të vdekur” e Holandës.

Në vitin 2018, Els u tërhoq nga mësimdhënia. Ajo po shfaqte shenja të hershme të demencës, por rezistoi të vizitonte një mjek – ndoshta sepse kishte parë rënien dhe vdekjen e babait të saj me Alzheimer. Por erdhi një moment kur simptomat e saj nuk mund të injoroheshin.

Në nëntor 2022, pasi u diagnostikua me demencë, Els doli me forcë nga dhoma e konsultimit të mjekut, duke lënë pas burrin dhe djalin e saj.
Pikërisht pasi  mësoi se gjendja e saj nuk do të përmirësohej, ajo dhe Jani, me djalin e tyre, filluan të diskutojnë për dy-eutanazinë – të dy po vdisnin së bashku.

Në Holandë, eutanazia dhe vetëvrasja e asistuar janë të ligjshme nëse dikush bën një kërkesë vullnetare dhe vuajtja e tyre – fizike ose psikologjike – vlerësohet nga mjekët si “të padurueshme”, pa asnjë perspektivë përmirësimi. Çdo person që kërkon vdekje të asistuar vlerësohet nga dy mjekë – i dyti kontrollon vlerësimin e bërë nga i pari.

Me mjekun e tyre të përgjithshëm që nuk dëshironte të angazhohej, Jan dhe Els iu drejtuan një klinike mobile eutanazie – Qendra e Ekspertizës për Eutanazinë. Ajo mbikëqyri rreth 15% të vdekjeve të asistuara vitin e kaluar në Holandë dhe, mesatarisht, plotëson rreth një të tretën e kërkesave që merr. Në rastin e një çifti që dëshiron t’i japë fund jetës së tyre së bashku, mjekët duhet të jenë të sigurt se njëri partner nuk po ndikon te tjetri.

“Gjysmë ora e fundit ishte e vështirë”, thotë djali i tyre. “Mjekët arritën dhe gjithçka ndodhi shpejt – ata ndjekin rutinën e tyre, dhe më pas është vetëm çështje minutash.”

Els van Leeningen dhe Jan Faber vdiqën së bashku më 3 qershor 2024.

Kampi i tyre ende nuk është nxjerrë në shitje. Djali i Elsit dhe Janit ka vendosur ta mbajë për pak dhe të shkojë me pushime me gruan dhe fëmijët e tij. “Do ta shes në fund”, thotë ai. “Së pari dua të krijoj disa kujtime për familjen.” /Reporteri.net/