Kosova po feston 25 vjetorin e çlirimit të saj, kur forcat serbe u tërhoqën pas një fushate 78-ditore të bombardimeve të NATO-s. Kjo ngjarje shënoi një pikë kthese historike, duke hapur rrugën për pavarësinë e Kosovës dhe duke krijuar një nga kombet më të reja të Evropës. Gjatë kësaj lufte që u zhvillua në vitet 1998/1999, regjimi serb i Millosheviqit u angazhua në spastrim etnik, duke rezultuar në dëbimin me forcë të mbi 1 milion shqiptarëve nga Kosova, dhe vdekjen e 13,000 civilëve, me 1,600 ende të zhdukur. Ndërhyrja ushtarake e NATO-s detyroi trupat serbe të tërhiqen, të cilat gjatë daljes së tyre kryen masakra masive të afro 10.000 civilëve.

Në një vizitë të fundit në Prishtinë, ish-kryeministri britanik Tony Blair, i cili luajti një rol kryesor në orkestrimin e ndërhyrjes së NATO-s për të parandaluar gjenocidin në Kosovë, deklaroi në një fjalim se “Lufta për Kosovën nuk ishte vetëm për Kosovën, por për të gjithë ne, duke përfshirë edhe vendin tim, të cilët besojnë se për lirinë dhe drejtësinë ia vlen të ngrihesh dhe, nëse është e nevojshme, të luftosh për të”. Ai shtoi, “Po të kishim lejuar që Kosova dhe populli i saj të vazhdonin të brutalizoheshin, t’u hiqeshin të drejtat e tyre, të vidhej e ardhmja, e ardhmja jonë në vende si e imja do të ishte pakësuar”. Mjerisht, pas 25 vitesh, tensionet mes Kosovës dhe Serbisë vazhdojnë, presidenti serb Vuçiq ende refuzon të njohë pavarësinë e Kosovës.

Fatkeqësisht, qeveritë e njëpasnjëshme në Kosovë, duke përfshirë edhe atë aktuale të kryesuar nga kryeministri Kurti, kanë bërë përparim të kufizuar në zhvillimin e kombit. Në të vërtetë, edhe pse Kosova ka popullsinë më të re në Evropë dhe burime dhe potencial të konsiderueshëm njerëzor, përballet me sfida të shumta në sektorë të ndryshëm, duke përfshirë kujdesin shëndetësor, arsimin, punësimin dhe infrastrukturën. Në vend që të nxisin rritjen, për 25 vitet e fundit, politikanët e të gjitha shtresave politike kanë shtuar pasuri, duke lënë shumicën e popullsisë në një vend ku ata shohin pak shpresë, gjë që çon në një ikje të trurit të të rinjve që janë të domosdoshëm për të ardhmen e vendit nëse dëshiron të bëhet një shtet i qëndrueshëm, i fortë dhe progresiv.

Për më tepër, vendi përballet me një shkallë të lartë të femicideve, me shumë gra që vriten çdo vit. Investimet e huaja janë të pakta dhe përmendjet e shpeshta të Kurtit për mundësinë e ripërtëritjes së konfliktit me Serbinë i pengojnë investitorët e mundshëm të konsiderojnë investimin në Kosovë, nga frika se “tensioni i lartë” midis dy vendeve mund të shpërthejë në një zjarr të dhunshëm.

Shqiptarët e Kosovës janë më pro-amerikanët. Ata tani kanë një mundësi historike për t’u përqendruar në zhvillim, për të eliminuar korrupsionin dhe për të punuar ngushtë me aleatët perëndimorë që ofrojnë një rrugë drejt prosperitetit, rritjes dhe një të ardhmeje premtuese, veçanërisht për të rinjtë.

Bashkohem me zërat e shumë njerëzve brenda dhe jashtë vendit dhe përgëzoj popullin kosovar për arritjen e kësaj pike të lavdishme të pavarësisë së tij, duke kujtuar se sakrificat që ata bënë kanë çuar në triumfin e tyre, i cili tani duhet të përkthehet në ndërtimin e kombit në të cilin çdo individ, i ri e i vjetër, krenohet.

Dr. Alon Ben-Meir është një profesor në pension i Marrëdhënieve Ndërkombëtare, më parë në Qendrën për Çështjet Globale të Universitetit të New Yorkut dhe anëtar i lartë në Institutin e Politikave Botërore. Ben-Meir është ekspert për çështjet e Lindjes së Mesme dhe Ballkanit Perëndimor, negociatat ndërkombëtare dhe zgjidhjen e konflikteve