Shënim i redaksisë së CNN: Maggie Mulqueen, PhD, është një psikologe në Brooklin, Massachusetts, dhe autore e “On Our Own Terms: Ridefining Competence and Femininity”. Pikëpamjet e shprehura në këtë opinion janë të sajat.
Si shumica e shkrimtarëve, unë jam një lexuese e zjarrtë. Është nata e rrallë që më zë gjumi para se të shfletoj disa faqe të një libri. Shija ime në libra ka një gamë mjaft të gjerë me disa përjashtime, një prej tyre është ai me mistere. Pra, u befasova shumë kur e gjeta veten të zhytur në romanet e Louise Penny Inspector Gamache , të 18-ta.
Pasi mora diagnozën për kancer gjiri në dhjetor të vitit 2022, Peter, një nga miqtë e mi më të ngushtë, më tha të lexoja librat e Penny. Ai më siguroi se librat do të më transportonin në një botë tjetër, Tri Pishat, dhe se do ta gjeja personazhin kryesor, Inspektorin Gamache, magjepsës.
Me operacionin tim të planifikuar për në fund të dhjetorit, fillova kërkimin për të gjetur librat në seksionin e përdorur të librarisë time lokale. Gjeta ngushëllim duke parë grumbullin e librave në komodinën time duke u rritur ndërsa i lexoj me sukses. Duke ditur se nuk do të më mbaronin librat, sado net pa gjumë të kisha, më qetësoi.
Pjetri kishte të drejtë. Rashë në ekstazën e Tre Pishave; aroma e kroasantëve, kafenesë dhe grupit të personazheve më pushtuan mendjen dhe më larguan nga frika që më pushtonte.
Operacioni u pasua nga kimioterapia dhe më pas rrezatimi. Midis të qenit imunokompromentuar dhe vuajtjes së efekteve anësore nga trajtimet e mia, bota ime u bë mjaft e vogël. Me energjinë time të kufizuar, kalova nga nj libër te tjetri, duke shijuar mantrën e inspektorit Gamache, “Gjithçka do të jetë mirë”. I pëshpëritja këto fjalë me vete para çdo ndërhyrjeje mjekësore.
Në një natë veçanërisht të pakëndshme, kur gjumi më ikte, mora librin tim dhe u zhvendosa në një dhomë gjumi të zbrazët për të mos e shqetësuar burrin tim. Duke mbushur jastëkët dhe duke u futur në shtratin binjak, papritmas u transportova jo në Three Pines, por në dhomën e gjumit të fëmijërisë sime me një libër tjetër në dorë, ” Shkallët e Fshehura”, një mister i Nancy Drew.
Nëna ime nuk i miratoi librat e Nancy Drew, duke thënë se ata “nuk ishin letërsi”. Me sa duket, biblioteka ime lokale ndau këndvështrimin e saj sepse nuk i mbante ato. Sa herë që kurseja mjaftueshëm para nga pagesa ime, shkoja në dyqanin lokal me pesë e 10 cent dhe blija një mister Nancy Drew dhe një karamele Tre Musketeers, një tjetër frut i ndaluar në shtëpinë time.
Duke u ngjitur në shtrat me kontrabandën time, me elektrik dore në dorë, gëlltita librin dhe karamelet, duke kërkuar ngushëllim në aftësinë e Nancy-t për të sjellë rregull në kaosin e dilemës së çdo libri. Nuk i mbaj mend detajet e atyre librave aq sa mësova prej tyre se vajzat mund të zgjidhnin problemet dhe bota luante drejt, i ligu gjithmonë kapej.
Struktura e këtyre librave ishte një kontrast i fortë me luftimet e natës që mbushën shtëpinë time. Isha 10 vjeçe dhe martesa e prindërve të mi po prishej. Brenda vitit nëna ime do të largohej pa mua.
Duke iu rikthyer misterit tim të Louise Penny atë natë, kuptova se ndoshta ishte kujtimi i atyre netëve të vetmuara nga fëmijëria ime që më pengoi të lexoja librat mister. Unë kurrë nuk doja të ndjeja një frikë të tillë përsëri, por këtu kisha frikë se çfarë do të ndodhte me jetën time nëse kanceri nuk do të shërohej. Tani lufta ishte brenda meje në vend që të depërtoja nëpër një mur të përbashkët dhomë gjumi. A mund të besoja vërtet se gjithçka do të ishte mirë?
Ka kaluar një kohë e gjatë që kur besoja se bota është e drejtë. Dhe nuk ka asgjë të drejtë për një diagnozë të kancerit. Në të kundërtën, besimi im se vajzat mund të zgjidhin problemet vetëm sa është bërë më i fortë. Gratë mjeke që u kujdesën për mua janë një kujtesë mahnitëse se si bota ka ndryshuar që nga fëmijëria ime.
Por mbi të gjitha, unë ende besoj në fuqinë e fjalës së shkruar për të na ndihmuar në netët e errëta kur gjumi është i ngadalshëm. Nuk ka asnjë mister në këtë.
Opinion i Maggie Mulqueen shkruar për CNN. Përkthyer nga Gazeta Online Reporteri.net.