Brenda pak orëve nga sulmi i Hamasit më 7 tetor, udhëtova me ekipin tim në Izrael për të nxjerrë një bilanc të pasojave. Vizituam Be’eri, ku gjaku i gati 100 viktimave ishte ende nëpër tokë, dhe vendi i festivalit të muzikës trance Tribe of Nova, vazhdonte të ishte i mbushur me sendet e atyre që kishin ikur për të shpëtuar jetën e tyre. Intervistuam të plagosurit dhe të pikëlluarit, përfshirë anëtarët e familjeve të pengjeve të mbajtura në Gaza. Duke ecur përgjatë zonës kufitare ku militantët e Hamasit ishin zbarkuar në Izrael, u sulmuam me raketa. E gjithë kjo kontribuoi në aftësinë tonë për të krijuar një pamje të gjallë të monstruoziteteve të 7 tetorit.

Tani duhet të jemi në gjendje të raportojmë për vdekjen dhe shkatërrimin e tmerrshëm që po ndodhin në Gaza në të njëjtën mënyrë – në terren, në mënyrë të pavarur – mes një prej bombardimeve më intensive në historinë e luftës moderne. E megjithatë gazetarëve ndërkombëtarë u është ndaluar hyrja në Gaza pa një përcjellje nga Forcat e Mbrojtjes të Izraelit, edhe pse kritikat për shkatërrimin e sjellë nga hakmarrja e Izraelit vazhdojnë të shtohen.

Muajin e kaluar, ne u bëmë të vetmit gazetarë perëndimorë që patën qasje në Gaza pa përcjellje, gjatë një udhëtimi të vetëm të lehtësuar nga Emiratet e Bashkuara Arabe. Kishim vetëm dy orë kohë. Dy orë për të mbuluar më shumë se dy muaj bombardime të pamëshirshme. Gjatë kësaj kohe të shkurtër, takuam fëmijë që kishin mbetur të gjymtuar dhe jetimë duke u trajtuar në një spital fushor të drejtuar nga Emiratet e Bashkuara Arabe. Pas një sulmi izraelit që goditi aty pranë, ne ishim në sallën e operacionit ndërsa viktimat mbërritën. Kaluam me makinë pranë rrënojave nga bombardimet e fundit dhe pamë njerëz të rreshtuar në një furrë buke për ushqim. Udhëtimi ynë dha një dritare në zonën e luftës, por vetëm një dritare të vogël.

Unë kam mbuluar konfliktet për gati 20 vjet, duke raportuar nga luftërat, kryengritjet dhe grushtet e shtetit në Siri, Irak, Myanmar, Afganistan, Rusi, Egjipt, Ukrainë, Jemen dhe Kinë. Në çdo rast, të gjitha palët janë përpjekur të formësojnë raportimin në shërbim të një narrative të dëshiruar. Shpesh, bëhen përpjekje të forta për të parandaluar hyrjen e gazetarëve të jashtëm dhe të pavarur në zonën e konfliktit.

Këtë muaj, Gjykata e Lartë izraelite hodhi poshtë një peticion nga Shoqata e Shtypit të Huaj për hyrje në Gaza për shkak të “shqetësimeve të sigurisë”. Zyrtarët izraelitë i kanë përmendur këto shqetësime vazhdimisht për të bllokuar hyrjen e gazetarëve ndërkombëtarë në Gaza. Egjipti gjithashtu ka ndaluar gazetarët të kalojnë kufirin e tij, duke këmbëngulur se asgjë dhe askush nuk mund të hyjë pa lejen e Izraelit.

Në nëntor, CNN dhe 10 media të tjera perëndimore, duke përfshirë The Washington Post, u bënë thirrje autoriteteve izraelite dhe egjiptiane për qasje në Gaza, duke propozuar marrjen e përgjegjësisë së plotë për sigurinë e ekipeve të tyre të raportimit në terren dhe duke theksuar përvojën e tyre shumëvjeçare që vepron në mjedise armiqësore. Letra e tyre mbeti pa përgjigje.

Përgjigja ndaj raportit tonë për Gazën në mediat izraelite sugjeron një arsye të pashprehur për mohimin e aksesit. Kur u pyet në transmetim për artikullin tonë, një gazetar nga Channel 13, televizion izraelit u përgjigj, “Nëse me të vërtetë reporterët perëndimorë fillojnë të hyjnë në Gaza, kjo me siguri do të jetë një dhimbje koke e madhe për Izraelin dhe hasbarën izraelite”. Hasbara është një fjalë hebraike për avokimin pro-Izraelit.

Nuk është se bota nuk mund të shohë se çfarë po ndodh në Gaza. Valët tona ajrore dhe burimet e mediave sociale janë përmbytur me imazhe dhe video tronditëse të kapura nga gazetarët e guximshëm që jetojnë atje. Ata kanë rrezikuar gjithçka për të dokumentuar situatën në terren dhe kanë paguar një çmim të lartë për këtë. Sipas Komitetit për Mbrojtjen e Gazetarëve, të paktën 76 gazetarë dhe punonjës mediatikë palestinezë janë vrarë deri më tani në Gaza – më shumë se numri i të vrarëve në të gjithë Luftën e Dytë Botërore.

Por gazetarët e Gazës nuk duhet të lihen të mbulojnë vetëm këtë luftë. Në një konflikt ku informacioni është armatosur, ku çdo pretendim përballet me një kundërpretendim marramendës dhe dezinformatat po lulëzojnë, gazetarët ndërkombëtarë mund të shtojnë një perspektivë të paçmuar.

Më shumë se 25,000 palestinezë janë vrarë në Gaza, nga të cilët rreth 70 për qind janë gra dhe fëmijë, sipas ministrisë së shëndetësisë së Gazës, shifra që qeveria amerikane nuk i kundërshton. Sa nga viktimat civile mund të ishin shmangur? A është e pranueshme strategjia e IDF-së, duke peshuar dendësinë e popullsisë urbane kundrejt praktikës së Hamasit për vendosjen e infrastrukturës civile brenda dhe poshtë saj? A e mbështesin faktet në terren pretendimin e IDF-së se po ushtron përmbajtje për të minimizuar vdekjet palestineze? Si gazetarë të konfliktit, është detyra jonë të ofrojmë perspektivë për këto pyetje thelbësore.

Marie Colvin, një gazetare e njohur që u vra në vitin 2012 ndërsa raportonte në Homs, Siri, përmbledh mandatin e gazetarëve të konfliktit ndërkombëtar: “Misioni ynë është t’i raportojmë këto tmerre të luftës me saktësi dhe pa paragjykime”.

Duke parë të ardhmen, çfarë do të jetë e mundur për banorët e Gazës kur të ndalojnë armët? Çfarë duan ata? Çfarë do të kenë nevojë për të rindërtuar jetën e tyre të shkatërruar? Zërat e tyre duhet të dëgjohen.

Si një demokraci me një shtyp të lirë, Izraeli, ashtu si Shtetet e Bashkuara, pretendon ta mbajë veten me standarde të larta. Liria për të raportuar lajmet nuk është vetëm një gurthemeli i demokracisë, por edhe një e drejtë themelore e njeriut. Sipas nenit 19 të Deklaratës Universale të të Drejtave të Njeriut, duhet të mbrohet e drejta “për të kërkuar, marrë dhe përhapur informacion dhe ide përmes çdo mjeti dhe pavarësisht nga kufijtë”. Ndalimi i mediave ndërkombëtare nga një konflikt apo në të vërtetë ndonjë ngjarje tjetër është një precedent i rrezikshëm. Gazetarët duhet të jenë në gjendje të ushtrojnë detyrën për të dëshmuar, pavarësisht sa e vështirë apo e rrezikshme mund të jetë kjo.

Clarissa Ward është korrespondentja kryesore ndërkombëtare në CNN. Këtë opinion e shkroi për The Washington Post. Përktheu Gazeta Online Reporteri.net.